टाळले सार्‍या दिशांनी

क्रान्तिच्या ह्या गजलेला मला सुचलेल्या दोन चाली ऐका.(चाल क्रमांक १०३)

टाळले सार्‍या दिशांनी सांगणे माझे
आणि झाकोळून गेले चांदणे माझे

हारला तो डाव, त्याची चूक ही नाही,
चूक होती डाव त्याचा मांडणे माझे!

ऐन मध्यान्हीच गेला सूर्य अस्ताला,
त्या क्षणाला सिद्ध झाले थांबणे माझे

जाणत्यांनी जाणले नाही, न जाणे का?
जाणिवांचा उंबरा ओलांडणे माझे!

मी तुला भेटून येताना मुकी होते
रात्र माझी, चंद्र माझा, चांदणे माझे!

कोणत्या माझ्या चुकीची ही सजा आहे,
दैव एका वादळाशी बांधणे माझे?

कवयित्री: क्रान्ति

इथे चाल ऐका

१)


२)

प्रणयगीत!

उमेश कोठीकरची ही अजून एक प्रणयी रचना वाचून चाल सुचली ती ऐका.(चाल क्रमांक १०२)

भिजून यावा गंधित वारा, लाजत यावी रात्र जराशी
तुझ्या मनातील गूज कळावे, मला धरावे असे उराशी


तुझ्यातले माझ्यात मिळावे, फक्त श्वास श्वासांचे यावे
ओठांच्या या मिठीत न कळे, काय बोलले कोण कुणाशी?


डोळ्यांमधले शब्द कळावे, लज्जेचे हे बंध गळावे
स्पर्शाआधी उमलून यावी, गर्द गुलाबी लाज जराशी


अंतर व्याकुळ मिटून जावे,एक होऊनि चिंब भिजावे
असे काहीसे मिसळून जावे,मी तुझ्यात अन तू माझ्याशी


मिटून डोळे, सुखात न्हावे, तनामनातून तूच भिनावे
नकोस आता थांबू सखया, फुटून गेला बांध मघाशी


तृप्त पहाटे तुला बघावे, 'नकोस जाऊ' म्हणत रूसावे
आठवणींचे चुंबन गहिरे, जातांना तू ठेव उशाशी

कवी: उमेश कोठीकर

चाल इथे ऐका

धुंदी!

उमेश कोठीकरच्या ह्या गुलाबी ’धुंदी’ला लावलेली ही चाल ऐका.(चाल क्रमांक १०१)
नव्या वर्षातली ही माझी पहिलीच चाल आहे.

डंखता मग ओठ ओठी
मी गुलाबी नाहतो
पाहतो मग, पाहतो जे
ते गुलाबी पाहतो

तू अशी अन मोगरा हा
आग गंधित लावतो
धावतो मग देह सारा
रिक्त होण्या धावतो


धुंदते लावण्य जेंव्हा
स्वर्ग देही पाहतो
दाहतो मग ओठ होण्या
देह माझा दाहतो


तो शहारा तृप्त अन
अतृप्त मी का वागतो?
मागतो मग मी पहाटे
तो शहारा मागतो


धुंदीचा हा दंश ताजा
नित्य हृदयी वाहतो
राहतो तुझ्यात काही
अंश माझा राहतो

कवी: उमेश कोठीकर

चाल इथे ऐका.